Μπαρμπα-Γιάννη

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Τσανάκαλης, Νίκος Παυλίδης

expand_content

Τα μαλλία σ’ άσπρα χ̌ι͜όνι͜α
Μπαρμπα-Γιάννε, Μπαρμπα-Γιάννε
γονατίζ’νε με τα πόνι͜α
σον αγύριστον να πάνε

Περασμένα μαύρα χρόνι͜α
έφυγαν κι οπίσ’ ’κ’ ευτάνε
Ρίζα μ’, πώς να μη δακρύ͜εις
τα παλαιά όντες νουνί͜εις;

Μασχαρότας, τραγωδίας
σα χορούς και σα δουλείας
Τη χ̌ειμωγκονί’ τα βράδι͜α
ούλ’ μαζί σα παρακάθι͜α

Έμορφα κι αγαπημένα
Κι άμον αδέλφι͜α δεμένα
Δι͜αβολ’σύνας ’κ’ είχαμε
ξένοιαστα εζήν’ναμε

Τώρα χ̌έρ’ κανείς ’κι δί’ σε
ρίζα μ’, ποίος εγνωρί͜ει σε;
και τη καρδίας τον πόνον
τη κεντή σ’ εξέρει α’ μόνον

Για τ’ ατό τρώγω την υεία μ’
κι αρ’ έσπρυναν τα μαλλία μ’
Ρίζα μ’, όσον επορείς
να ευχαριστάς την ψ̌η σ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α’	(ατό) αυτό, το
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
γονατίζ’νε	γονατίζουν
δακρύ͜εις	δακρύζεις
δί’	δίνει
δι͜αβολ’σύνας	διαβολιές, πονηριές
δουλείας	(ονομ. πληθ.) δουλειές, (γεν. ενικ.) δουλειάς
εγνωρί͜ει	γνωρίζει
εζήν’ναμε	ζούσαμε
έμορφα	όμορφα
επορείς	μπορείς
έσπρυναν	άσπρισαν
ευτάνε	κάνουν, φτιάχνουν	εὐθειάζω
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καρδίας	(τη, γεν.) καρδιάς, (τα, ονομ. πληθ.) καρδιές
κεντή	(ον.) εαυτός, (γεν./αιτ.) εαυτό	kendi
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
μασχαρότας	αστεία, αστεϊσμοί	maskara/masḫara
νουνί͜εις	σκέφτεσαι
όντες	όταν
οπίσ’	πίσω
ούλ’	όλοι
παρακάθι͜α	συναθροίσεις, ολονυχτίες
ποίος	(ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος
πόνι͜α	πόνοι
τραγωδίας	τραγούδια
υεία	υγεία
χ̌ειμωγκονί’	(γεν.) χειμώνα
χ̌έρ’	χέρι
ψ̌η	ψυχή