Βαρέα τα καμπάνας κρού’ν

Βαρέα τα καμπάνας κρού’ν,
βαρέα πονεμένα-ν
Όλ’ κλαίνε και μοιρολογούν,
πουλόπο μ’, για τ’ εσέναν

Ουρανόν εσκοτείνεψεν,
’κι ακούς πουλί’ λαλίαν
Και με τα χ̌έρι͜α τουν ανθρώπ’
χταλεύ’νε σα ταφία -ν

Ποπά! -ν- εσύ μ’ αληγορείς!
Δέβασον τ’ ευαγγέλι͜α σ’
Αργά -ν- όσον ντο επορείς
να λέω τα πόνι͜α μ’ όλι͜α -ν

Βαθύν μ’ ευτάτεν το ταφίν,
τα χώματα βαρέα
Ο Χάρον πώς ’κ’ εγούεψεν;
’Πέρεν, πουλί μ’, εσένα