Φραντάλα

Το κορτσόπον ντο αγαπώ
«φραντάλα» εγώ κουίζω
[Ντό να ’ίνουμαι-ν;]
Ευχ̌ήν ευτάγω, μανίτσα μ’,
ατέναν ’κι ’α κλαινίζω
[Ντό να ’ίνουμαι-ν;]

Έλα, λέγω σε -ν,
ποδεδίζω σε -ν!
Εγώ εσέν αγαπώ,
’κι κλαινίζω σε -ν

Φραντάλα μ’, κάτ’ θα λέγω σε
και θα παρακαλώ σε
[Ντό να ’ίνουμαι-ν;]
Εικόνισμαν θ’ ευτάγω σε
κι εγώ θα προσκυνώ σε
[Ντό να ’ίνουμαι-ν;]

Έλα, λέγω σε -ν,
ποδεδίζω σε -ν!
Εγώ εσέν αγαπώ,
’κι κλαινίζω σε -ν

Κορτσόπον ασπροκόκκινον,
ομοι͜άεις την Παναΐαν
[Ντό να ’ίνουμαι-ν;]
Εμέν πώς επαλάλωσεν
τ’ εσόν η εμορφίαν;
[Ντό να ’ίνουμαι-ν;]

Έλα, λέγω σε -ν,
ποδεδίζω σε -ν!
Εγώ εσέν αγαπώ,
’κι κλαινίζω σε -ν