Η Παναΐα Σουμελά/Η μάνα τυρα̤ννίεται

Η Παναΐα Σουμελά
σ’ έναν ψηλό ραχ̌όπον
Εκεί θα στεφανών’νε μας
εμέν κι εσέν, πουλόπο μ’

Σην Παναΐα Σουμελά
θα πάμε προσ̌κυνούμε
Θα τρώγουμε και πίνουμε
κι εμείς/και ούλ’ θα τραγωδούμε

♫

Η μάνα τυρα̤ννίεται,
πονεί για τα παιδία τ’ς [γιαρ/νέι]
Πικρά και μαύρα δά̤κρα̤ ’κχ̌ύν’
και λύεται η καρδία τ’ς [γιαρ/νέι]

Η μάνα χαρίζ’ την αγάπ’,
χαράν, ζωήν και ψ̌όπον [γιαρ/νέι]
Το φίλεμαν ατ’ς βότανον,
τα δα̤κρόπα τ’ς νερόπον [γιαρ/νέι]

Γλυκέα, μάνα μ’, τα λόγι͜α σ’,
γλυκύν και η λαλία σ’ [γιαρ/νέι]
Τα λόγια σ’ μετρεμένα είν’
και ούλα̤ δα̤ρμενείας [γιαρ/νέι]