Τα χώματα του Πόντου

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Ατματσίδης, Γιώργος Δημητριάδης

expand_content

Ας σην ψ̌η μ’ εβγαίν’ λαλίαν
και τα χ̌είλι͜α μ’ λέγ’ν’ ατο
Ψ̌η μ’, ατό την τραγωδίαν
οι αγγέλ’ εξέρ’ν’ ατο

Παίξον, κεμεντζ̌έ μ’, μη στέκ’ς,
τα παράπονα μ’ εξέρτς
και θα σ’κώνω σο χορόν
όλτς τοι Πόντιους εγώ

Αρχινώ την τραγωδίαν,
κλάψον, λύρα μ’, μετ’ εμέν
Σην πατρίδαν για την γλώσσα μ’
είπανε με «ξένον έν’»

Παίξον, κεμεντζ̌έ μ’, μη στέκ’ς,
τα παράπονα μ’ εξέρτς
και θα σ’κώνω σο χορόν
όλτς τοι Πόντιους εγώ

Για την πίστ’ και την πατρίδαν
θάνατον εγνώρτσαμε
και τα χώματα του Πόντου
αίματα επότ’σαμε

Παίξον, κεμεντζ̌έ μ’, μη στέκ’ς,
τα παράπονα μ’ εξέρτς
και θα σ’κώνω σο χορόν
όλτς τοι Πόντιους εγώ

Τραγωδώ την ιστορία μ’,
ούλ’ για να μαθάν’ α̤το
Με το αίμα μ’ π’ έν’ γραμμένον
να μη ανασπάλ’ν’ α̤το

Παίξον, κεμεντζ̌έ μ’, μη στέκ’ς,
τα παράπονα μ’ εξέρτς
και θα σ’κώνω σο χορόν
όλτς τοι Πόντιους εγώ

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αγγέλ’	(ονομ. πληθ.) άγγελοι, (γεν.) αγγέλου
ανασπάλ’ν’	ξεχνάνε
εβγαίν’	βγαίνει
εγνώρτσαμε	γνωρίσαμε
έν’	είναι
εξέρ’ν’	ξέρουν, γνωρίζουν
εξέρτς	ξέρεις, γνωρίζεις
επότ’σαμε	ποτίσαμε
θάνατον	θάνατος
κεμεντζ̌έ	λύρα	kemençe/kemānçe
κλάψον	(προστ.) κλάψε
λαλίαν	λαλιά, φωνή
λέγ’ν’	λένε
μαθάν’	μαθαίνει
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
όλτς	όλους
ούλ’	όλοι
παίξον	(προστ.) παίξε
σ’κώνω	σηκώνω
στέκ’ς	στέκεσαι
τοι	τους/τις
τραγωδίαν	τραγούδι
τραγωδώ	τραγουδάω
ψ̌η	ψυχή