Οι πρόσφυγες

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θόδωρος Παυλίδης, Μπάμπης Κεμανετζίδης

Αραπάδας γοσ̌εμένα
με ποχτσ̌άδας φορτωμένα
Ψ̌ήα παραπονεμένα
και τα γούλας κρεμαμένα

Έρημα οσπίτι͜α αφήν’νε
και πικρά φαρμάκια πίν’νε
Σα παπόρι͜α ατείν’ εμπαίν’νε
και με μαύρα δάκρυ͜α κλαίνε

Μανάδες τα παιδία
αραεύ’νε σα γιαζία
Βρούλας τον Πόντον σαρεύ’νε
και τα υπάρχοντα τουν καίγ’νε

Φεύ’νε και οπίσ’ τερούνε
εικονίσματα κρατούνε
Η καρδία τουν ματούται
και η γούλα τουν γομούται

Όσα χρόνι͜α κι αν δι͜αβαίν’νε
τα γεράδας θ’ απομέν’νε
Πάππον σο εγγόν’ θα λέει
για τον Πόντον και θα κλαίει

Είχαμε έναν πατρίδαν
του πολιτισμού κοιτίδαν
Έχτιζαμε εκεί αιώνες
του Πόντου τους Παρθενώνες

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
απομέν’νε	απομένουν
αραεύ’νε	ψάχνουν, αναζητούν, γυρεύουν	aramak
αραπάδας	άμαξες	araba
ατείν’	αυτοί
αφήν’νε	αφήνουν
βρούλας	(τη) φλόγας, (τα) φλόγες	brûler
γεράδας	πληγές, τραύματα	yara
γιαζία	πεδιάδες, εξοχή, ύπαιθρος	yazı
γομούται	γεμίζει, βουρκώνει, κομπιάζει
γοσ̌εμένα	ζεμένα	koşmak
γούλα	λαιμός	gula
γούλας	(ον. πληθ.) λαιμοί, (γεν. εν.) λαιμού	gula
δι͜αβαίν’νε	(για τόπο) περνούν, διασχίζουν, (για χρόνο) περνούν (γενικότερα) περνούν, παύουν, τελειώνουν	διαβαίνω
εμπαίν’νε	μπαίνουν
καίγ’νε	καίνε
κρεμαμένα	κρεμασμένα
ματούται	ματώνει
οπίσ’	πίσω
όσα	όσες φορές
οσπίτι͜α	σπίτια	hospitium<hospes
παιδία	παιδιά
παπόρι͜α	βαπόρια, καράβια	vapore
πάππον	παππούς
πίν’νε	πίνουν
ποχτσ̌άδας	δεμάτια από μεγάλο ύφασμα που διπλώνεται στις τέσσερις γωνίες	bohça
σαρεύ’νε	τυλίγουν, περικυκλώνουν, εναγκαλίζονται, μτφ. αρέσουν σε	sarmak
τερούνε	κοιτούν
τουν	τους
φεύ’νε	φεύγουν
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα