Ο Κοτζ̌αναστάσ’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θόδωρος Παυλίδης, Μπάμπης Κεμανετζίδης

expand_content

Άμον τον Κοτζ̌αναστάσ’
’κι θ’ ελέπ’ς όθεν κι αν πας
Έτονε σταυραετός
των προσφύγων ο θεός
σ’ έναν χ̌έρ’ είχ̌εν σταύρον
και σο άλλο το κανόν’

Ατός έτον λεοντάρ’,
τη Πάφρας το παλληκάρ’
Τον Πόντον απέσ’ σην ψ̌ην
είχεν σην ταραμονήν
Έτον για να γουρταρεύ’,
άμαχους να προστατεύ’

Την πατρίδαν ατ’ που χάν’
έχ̌’ αγιάτρευτον γεράν
«Με τα δόντι͜α σ’ να κρατείς,
τα χωράφι͜α σ’ και τη γη σ’
Τη σημαία σ’ κράτ’ σο χ̌έρ’
και με τ’ άλλον το μαχ̌αίρ’»
Λόγια τη Κοτζ̌αναστάσ’
να θυμάσαι όθεν πας

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απέσ’	μέσα
ατός	αυτός
γεράν	πληγή, τραύμα	yara
γουρταρεύ’	γλυτώνω/ει κτ/κπ από, διασώζω/ει	kurtarmak
ελέπ’ς	βλέπεις
έτον	ήταν
έτονε	ήταν
έχ̌’	έχει
κανόν’	φέρετρο
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κράτ’	κράτα, βάστα, κάνε κράτει (προστ.)
λεοντάρ’	λιοντάρι
μαχ̌αίρ’	μαχαίρι
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
ταραμονήν	ταραχή
χ̌έρ’	χέρι
χάν’	χάνει, παύει να έχει, διώχνει
ψ̌ην	ψυχή