Βιογραφικό
Βιτάλης Καϊσίδης
|
Γεννήθηκε την 05/11/1974 στο Κρίμσκ Κρασνοντάρ Ρωσίας. Συγγραφέας του βιβλίου Ποντοκαύκασος όπου καταγράφει την ιστορία της ελληνικής ορθόδοξης κοινότητας του χωριού Μερτσάν - Μερτσανσκογιε της (διοικητικής) περιφέρειας Κομπάν - Κρασνοντάρ της νότιας Ρωσίας 1864-2014.
(Από τον πρόλογο της έκδοσης)
Η έκδοση του βιβλίου του Βιτάλη Καϊσίδη με τίτλο "Ιστορία της ελληνικής ορθόδοξης κοινότητας του χωριού Μερτσάν-Μερτσάσκογε της (διοικητικής) περιφέρειας Κουμπάν-Κρασνοντάρ της Ν. Ρωσίας 1864-2014" σηματοδοτεί το τέλος μιας προηγούμενης ερευνητικής περιόδου και την απαρχή μιας νέας.
Η προηγούμενη περίοδος (και πρώτη στο χώρο της νεοελληνικής ιστοριογραφίας για τα θέματα που αφορούν την παρευξείνιο ελληνική διασπορά) είχε αρχίσει από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80. Κατά την περίοδο αυτή οι ερευνητές προσπάθησαν να περιγράψουν γενικά το φαινόμενο της ελληνικής εγκατάστασης στη Ρωσία και στη Σοβιετική Ένωση, βασισμένοι κυρίως σε δευτερογενείς πηγές, στη διαθέσιμη πολύ μικρή σχετική βιβλιογραφία και κυρίως σε μαρτυρίες. Κατά την πρώτη αυτή περίοδο χρησιμοποιήθηκαν και αναπτύχθηκαν πολύ οι μέθοδοι της προφορικής ιστορίας, ενός νέου κλάδου της ιστορικής επιστήμης. Οι αιτίες της έλλειψης ικανοποιητικού αριθμού πηγών οφειλόταν σε μια κληρονομημένη αδιαφορία, ίσως και άρνηση, της επίσημης ιστοριογραφίας να μελετήσει την ιστορία του ελληνισμού της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ένωσης κατά τους δύο τελευταίους αιώνες. Πιθανότατα η επιστημονική αυτή καχεξία να οφειλόταν στη βαθύτατη ρήξη που υπήρχε στο σώμα του ελληνικού έθνους μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Μια ρήξη που οδήγησε τις κυρίαρχες ελίτ, πολιτικές αλλά και επιστημονικές, στην άρνηση της ενσωμάτωσης της ιστορικής εμπειρίας των προσφύγων. Τα γεγονότα που συνέβησαν στον Πόντο, όπως και στην υπόλοιπη Μικρά Ασία κατά την περίοδο 1914-1923 αλλά και στη Ρωσία εκείνης της περιόδου, παρέμειναν στο περιθώριο των επιστημονικών ενδιαφερόντων των Ελλήνων ιστορικών.
Η κατάσταση αυτή διατηρήθηκε έως το τέλος της δεκαετίας του ’80. Τότε μόνο εμφανίστηκε ένα νέο ρεύμα προσφυγικής ιστοριογραφίας που αποπειράθηκε να μελετήσει σε βάθος εκείνη την άγνωστη και απωθημένη ιστορική περίοδο και να διατυπώσει έναν ψύχραιμο κριτικό λόγο για τις υστερήσεις που υπήρχαν έως τότε. Αποπειράθηκε επίσης να επαναφέρει στο προσκήνιο ερμηνείες, που η νεοελληνική ιστοριογραφία συστηματικά είχε απωθήσει. Παράλληλα εμφανίστηκε και ένα δυναμικό κίνημα πολιτών που προερχόταν από τους απογόνους των προσφύγων του 1922, το οποίο επιχείρησε να διεκδικήσει την ενσωμάτωση της ιστορικής εμπειρίας του ελληνισμού της Ανατολής στο κοινό εθνικό συλλογικό αφήγημα. Η διαδικασία αυτή είναι ακόμα σε εξέλιξη, ενώ οι αντιδράσεις από τις παραδοσιακές απόψεις είναι ισχυρές και έχουν συγκροτήσει το ρεύμα της Άρνησης της Γενοκτονίας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να ερμηνευτεί και η υστέρηση στη μελέτη του ελληνισμού στη Ρωσία και στην ΕΣΣΔ. [...]
Τραγούδια (3)
